Muhiddin-i Arabî buyuruyor:
İşlenilen günahın günah olduğuna inanmak ve onun bir kabahat olduğunu bilmek tâattir.
Daha günahı işlerken içine ibâdet karışıyor demektir.
Bu ibâdetin karışması affa sebebtir. Bir de o günaha istiğfar ve tevbe edilirse, tâat tarafı kuvvetleniyor günaha galebe ediyor. Günahı günah bilmek ve işlerken günah olduğuna inanmak işlemenin sonunda nedamete (için yanmasına) sebep olur.
İşte bu hâller günahları yıkayan en iyi hâllerdir.
ALLAH’ın affı ve rahmeti çok vâsi’dir.
“ALLAH’a doğru bir karış gidene ALLAH’ın rahmeti bir arşın gelir. Bir arşın gidene bir kulaç gelir. Yürüyerek gidene koşarak gelir” meâlinde Hadis-i Kudsî vardır.
ALLAH’tan bize gelen feyizler, Ahkâm-ı İlâhiye’ye imân ile mütenasibtir, imânın ne kadar kuvvetlenirse feyz o kadar fazlalaşır. . .